Nivîskar: Dr. Adnan Bozan

Di rojên rojê de, rengên jiyana bi hev re têne, û di çermê hejmaran de şewitandina jiyana li hewa, lêkolîn û hezkirin têne serî. Di vê cîhanê de ku şerq û deverê di nav hev de têne, û dilên mirov di nav rojhilat û kedên xwe de têne. Li vê cîhanê yên dijwar, her kesek dîrok heye, gotara taybet ku kêfa xwe dikin, a li hemberî jiyana rengên xwe û hezkirinên lê hatine dîwar.

Hûnê hene yên ku rojê bi xemgînî bawer dikin, li ser asta dîrokê dîsa li serê hev têne. Di dilê wan de bi derengî carinan jiyan têne û dilê wan di xurtayî û neqebêtî de di nav komek nû de. Lêkolîna wan ya xweş e, hêjîna wan ya xweş e û nîşanê xwendevanên wan a bawerî û umutê dike. Di heman demê de, herkes bi xwe bi ramanên xwe dixebite û li seranserê ramanên xwe de di dest de dibe, li seranserê ramanên xwe de li hemberî zimanên xwe yên hundir diçe û li çavên xwe diqewime.

Di navbera dîroka roj û rojekê de, mirov xwe di nav zindanên dilê xwe de dibîne, li seranserê ramanên xwe de dixwe, li seranserê ramanên xwe de li ber çavên xwe diqewime û li seranserê ramanên xwe de dixwe. Jiyan heye, lêkolîn û ramanên ku di aqilê xwe de difikirin, herweha di hewa ya çiyayê de difikirin. Di van pêşketinan de, rêbaz û ewlemiya wan a bawerî û umutê heye, ji ber ku li dijî başûr û zehmetiyên jiyana her kes dikare xwedî derkeve, çîrokên xwe bistîne û rêya xwe li ser raman û baweriyên xwe da ber çavên xwe. Mirovê mezin ew e ku di ber xwe de bi zêrîn e û di aliyê çermê de tê berdan, di ber xwe de li hemberî hezkirinên xwe dikete û bi hêz û metirsiyek tê de diçe ser rê û bi azmûn û xwendinê dibe çavkaniya aman û serkeftinê. Ew e ku dizane jiyana wek roj û rojê ye, tê xuya kirin bi nav hev re, û dizane ku

hezkirin dibe ku ne çi peyda dibe, û dizane ku roj nikare bi derew be, û ne dikare bibe xeyal bi bêxwedî û rêzgarkirinê. "Li ger hejmaran ên çavkaniyê, em dinyayê fam dikin ku ji her benda û rojek nû, mirovên xwedî agahi û zanînê didin dîtin. Ew bûyerên bingehîn in ku ji her rojê û şevê li ser peyamek nû ya bi xemgîniyê ve têne afirandin. Ev jî dikare bibe bihaneke nû ya pêşîn ya pêşî û pêşî bi hêza azadiyê û rûniştinê re. Çawa ku mirov her sibehê dixwe, bila dilê wî bi şukr û razanînê bigire û bibêje roşnakekî ya yekem ku asmanê pêreşê bike, û wî difikire ku ew hîn jî jiyanê xwe re tê de ye û ew hêja jî nîşan dide ku mirov hîn jî jiyanê xwe dixwaze û rêya xwe ya nû ya afirandinê û serkêşîkirina hêviyên xwe.

Li her wateyekê mirov bi hêza xwe zêdetir ramanek pîroz a roşnînê dît, ew dizane ku tîştek çîrok jî hîn jî bi qirêj de nayê, û mîna her sibehê tê de ji bîr dikşîne ku rojê nû tê de pêşiya demê ye. Ev jî pêk tê bi bikaranîna nûkirina xwe û destpêkirina ji nû ve bi azadî û biryarên xwe ve. Ji ber vê yekê, biaxavîn ji serfirazbûna rojê û avîna wê, û bibin wek gulên zozan ku li bin cîhanê diherike, lêkolîn dike ku ronakê bikin û li ser xewên xwe ve çêkin bi ronakê, jiber ku ew di warê dawîn a neheqan de diherikin. Di vê demê de, mirov bi berxwedana xwe ya qelsî û ramanên xwe ya xweser û afirandina rêya xwe ya nû ya ronakê ve rûniştinê, ew dikare ji hêla hezkirina xwe ve bijî û veguherîne ser raman û baweriyên xwe."