Dr. Adnan Bozan

Şev, çawa giran dihat, di çarmêla derdê de

Hilawînê çavê giranbûnê di sinorê min de

Li tarî rojê, derd û dûrketiya xwe şîrîn im, wek av li ser erdê kevire

Şev, ma ez yadîmî min didî û ez êşên xwe bibînim?

Di ew dema ku ji cîhanê derket, li wî demê

Li vir, tenê, di navbera desthilatên şevê de

Tenê, wek stêrkî hilgirta li ser hevîna sivik ya li çemê tîrêjê

Ez li baskên tîrêjê û germîyê li ba çavên tarî dixim

Ez bawer im ku şevê tenê min diparêze bi kevnariyê

Çavê min bi aramahî bi vir veşîne, wek aştî û xêrxwazî

Bi erênî min bi rûniştî perçikekî nav hevîna min a li nav çavên tarî dirêj dike û jiyana

min a hilgirtî diparêze.

Yakam şewi dermanan, bê asna û bê lêmtaybet,

Werzî li berzi baranî şawêndî xewê.

Ji destê min zindanên şewê bilind bike

Min çavên şevê yên hawar û xemgîn derxîne.

Ez li vir, di tarîn rûniştina tarîyê de.

Ez dixebitim li ser rûniştina reşê.

Li dûv de, vêca Xwedê, min bêtir bêne rexistin,

Sîtûna min dikir, min hewesên jiyana li vir, jiyana li vir dikir.

Yakam çiya bibe, yan sebr bide ku ez dijberim

U wateye dûrî, lê şewitiya dûr bêtir bi bawerî û xemgînî derxîne

Şewitiya rêjê bêtir bi asên xwînê re xemgîn dibe

U di xemgîniya wê de bi hêviya hêviya xwe dikane, hêviya hêviya xweş.